Roderick van Attekum

Van kinds af was het voor mij duidelijk dat ik priester wilde worden. Als tiener was ik vaak in de basiliek van Meerssen te vinden. De Heilige Mis en de sacrale sfeer eromheen raakten mij steeds. In de kerk voel ik mij echt thuis. Na het gymnasium ben ik dan ook meteen naar het seminarie gegaan. Bij deze keuze heb ik veel steun van mijn familie en vrienden gekregen.

Ik wil graag priester worden, opdat ik de vreugde, die ikzelf in het geloof ervaar, kan doorgeven aan andere mensen. Het is iets heel moois om als priester mensen bij te staan bij zowel moeilijke als vreugdevolle momenten in hun leven. Ik hoop dat later vele mensen bij mij een luisterend oor vinden en dat zij altijd bij mij terecht kunnen. Dat ik ze vanuit het geloof, de hoop en liefde in Christus mag meegeven.

 

Ralf Schreiber

"Gezegend is God, de Vader van onze Heer Jezus Christus, die ons in de hemelen in Christus heeft gezegend met elke geestelijke zegen. In Hem heeft Hij ons uitverkoren vóór de grondlegging der wereld, om heilig en vlekkeloos te zijn voor zijn aangezicht. In liefde heeft Hij ons voorbestemd zijn kinderen te worden door Jezus Christus" (Lofzang Ef. 1, 3-10).

Zijn liefde tot de mens is voor de mens onbegrijpelijk groot, dermate groot dat velen dat niet kunnen aanvaarden.

Het leven van de mens kent slechts één doel: om ieder voor zich persoonlijk, vrijwillig, definitief en in liefde "ja" te zeggen tot Hem.

De uitdaging in de roeping tot priester ligt in de taak om de mensen te helpen "Hem" te vinden.

 

Patrick Zuidinga

Ik ben aan de priesteropleiding begonnen, omdat ik me geroepen voel. Anders kan ik het niet omschrijven. Ik heb wel wat omzwervingen gemaakt, maar ik heb toch heel duidelijk het gevoel dat God wil dat ik priester word. God bij de mensen brengen, dat is mijn ideaal. En andersom: mensen bij God brengen; laten zien dat Hij een plek kan hebben in je leven. Mijn advies aan jongens die twijfelen? Doe het! Als je roeping serieus is, voel je dat ook. Durf dan die stap te zetten!

 

Jan Geilen

Sinds enige tijd zijn mijn oren geopend en is mijn weg verlegd. En dat voelt goed. Jezus heeft het commando over mijn levensschip overgenomen. Steeds meer vertrouwde dingen van de “oude weg” beginnen te vervagen en vinden een afsluiting. Soms nog doet het even pijn om de vertrouwde dingen los te laten, de dingen die ik zo graag deed. Maar dan weet ik meteen waar het voor dient, en vult zich mijn hart met liefde en dankbaarheid. Voor mij ligt een nieuwe weg, een nieuwe koers, het bekende onbekende tegemoet. Het is opnieuw leren lopen, stap voor stap maar nu met vertrouwen op Jezus die met me meegaat. Ik mag volledig op Hem rekenen.

Terugkijkend moet ik erkennen dat ik voorheen toch ook wel eens vaker heb gedacht om priester te worden, maar dan eindigde dat meestal met de tegenwerping dat ik daar wel niet geschikt voor zal zijn, dat ik de studie niet aankan etc. Allerlei argumenten om niet te hoeven luisteren. Zo valt terugkijkend op, dat Jezus reeds lange tijd met mij is bezig geweest. 

Om voor mij onverklaarbare redenen, werden wegen die ik ging plotsklaps afgesloten. 

Ik zie nu nog slechts één weg en dat is de weg van Jezus Christus.

 

Rick Blom

Ik ben pas op mijn 18e écht katholiek geworden. Ik was wel gedoopt, maar thuis deden we vroeger eigenlijk niks aan het geloof. Via een jeugdclub van de parochie ben ik met de jongerenactiviteiten van het bisdom in aanraking gekomen. Een bedevaart naar Lisieux in 2000 was een duidelijk keerpunt in mijn leven. Dáár ben ik echt gaan geloven en ontstond ook het idee om priester te worden. Twee jaar later was ik bij de wereldjongerendagen in Toronto. De paus zei toen in zijn preek dat iemand die van binnen een priesterroeping voelt, niet bang hoeft te zijn. Dat was voor mij het teken. Ik heb eerst mijn opleiding aan de laboratoriumschool afgemaakt en ben toen naar Rolduc gekomen. Dat bevalt uitstekend. Ik zou tegen iedereen die hetzelfde voelt zeggen: Ga ervoor!

 

Eugène Dassen

De tijd dat Jezus in ons land kon rekenen op grote populariteit lijkt voor velen voltooid verleden tijd. Hetzelfde is misschien in nog grotere mate het geval met de Kerk. Waarom dan nog priester worden? Het antwoord is: omdat God mensen roept, ook in onze tijd. Als mensen je roepen is dat meestal om iets te vragen; ze hebben jou of iets nodig. Maar wanneer God mensen roept is het omgekeerd, Hij roept ons niet om iets te vragen maar om ons iets te geven. Maar wat heeft Hij ons dan te geven? Gods antwoord is: Jezus. Hij is diegene die ons een getuigenis van hoop en liefde geeft en ons méér mens wil doen worden. Hij is het antwoord op vragen die mensen steeds opnieuw stellen in vreugde en verdriet.

God roept mensen om het getuigenis van Jezus en zijn boodschap te blijven doorgeven en om Jezus in deze wereld handen en voeten te geven. God roept ook jonge mensen aan het begin van de 21e eeuw om Jezus in de sacramenten present te stellen. Als priester mag je mensen nabij zijn op die momenten van het leven wanneer het er echt toe doet en mag je laten zien dat het goddelijke en het menselijke bij elkaar horen. Dat is de blijde boodschap die ik mag verkondigen. Niet opdringerig, maar uitnodigend. Mensen het mysterie van het leven doen ontdekken. Geloof is een geschenk en dat geschenk mag je als priester aanreiken: het moet niet, maar het mag. Geloven maakt de werkelijkheid mooier en draaglijker. Waar je zelf van leeft, wat je vreugde geeft wil je delen met anderen. In wezen doen we dat in de liturgie. Daar ligt de uitgelezen kans als priester om de ‘boodschap van Jezus’ verder te vertellen en de samenhang met en in de wereld te laten zien en vieren.

De bijbel is ondubbelzinnig aangaande het begrip roeping wanneer er staat: "Leef een leven dat de roeping waard is die je hebt ontvangen" (Ef 4,1). Iedereen heeft een roeping: binnen en buiten de Kerk, probeer die te ontdekken en er naar te leven door engagement te tonen. Het zal de oppervlakkigheid doen doorbreken. Blijf niet kabbelen aan de oppervlakte, laat je niet leven maar durf te leven!